Alle berichten van maaike

vertaling Knausgård – Morgenster deel 3

Sinds een maand of twee ben ik voor uitgeverij De Geus bezig met de vertaling van een lijvige roman van de Noorse auteur Karl Ove Knausgård: Det tredje riket (het derde rijk).

Deze voor Knausgård niet al te dikke pil (483 pagina’s) is het derde deel in de Morgenster-reeks, waarvan in Noorwegen inmiddels al vier delen zijn uitgekomen. Deel 2 (De wolven van het bos van de eeuwigheid) wordt momenteel door Marin Mars vertaald, en zal neem ik aan ook als eerste uitkomen. Ik verwacht dat Het derde rijk voorjaar 2025 in de winkels ligt. Tot november dit jaar ben ik er zo’n beetje fulltime mee bezig.


Mijn geliefde, die net als vele anderen na De Morgenster al tijden uitkeek naar het vervolg, mag tot zijn vreugde mijn eerste lezer worden. En hij heeft mazzel: waar deel 2 grotendeels een soort uitstapje buiten de tijd en het milieu van deel 1 (van 776 pagina’s) is, is deel 3 het directe vervolg op de plot in deel 1.

Ook dit deel speelt in en rond de stad Bergen, waar ineens een vreemde ster aan de hemel verschijnt. Het boek leest weer als een trein en zit, ondanks zijn hoog-literaire gehalte, vol spannende zaken als Satanistische rituelen, bovennatuurlijke gebeurtenissen, vreemde dromen, dieren die bizar gedrag vertonen en een gruwelijke moordpartij in het beruchte Bergense black metal-milieu – allemaal tijdens een hittegolf die zijn weerga niet kent. Tegen deze achtergrond krijgen we, op zijn Knausgårds-uitvoerig, het wel en wee uit het dagelijks leven van de verschillende personages voorgeschoteld, waarvan de meeste al bekend zijn uit deel 1. Ook nu beslaat het hele tijdsverloop slechts een paar dagen. Zoals een lezer ergens op internet enthousiast over het boek schreef: “Al 2000 pagina’s en er is nog niks gebeurd. Bring it on!”

Eindelijk heb ik zelf ook deel 4 in het Noors te pakken gekregen en ik kijk ernaar uit dat binnenkort te gaan lezen. Het Nederlandse deel 1 van mijn geliefde is inmiddels wel een beetje ’the worse for wear’, omdat het me handig leek dat nog eens grondig door te gaan met als doel een beetje samenhang in de vertalingen te krijgen. Gelukkig kreeg ik van de uitgever een gloednieuw exemplaar voor hem.

Klusjes tussendoor

In oktober 2023 was ik bezig met de vertaling van deel 3 van de YA-reeks Halve Kongeriket (Royalteen) toen de uitgever het project plotseling stopzette vanwege tegenvallende verkoopcijfers. Van Goor heeft het daarna allemaal heel keurig met me afgehandeld, maar het was wel een vervelende verrassing om van de ene dag op de andere zonder werk te zitten. Deel 2 is overigens inmiddels inmiddels ook uitgekomen en heet “Droomprins”. Ik zeg: misschien ook een andere grafisch vormgever nemen?



De toneelsector vraagt al een paar jaar nauwelijks om nieuwe vertalingen. Aan het continue snoeien in de cultuurbegroting van de afgelopen decennia in Nederland en de klappen die het Vlaams Blok en consorten nu aan de cultuursubsidies in België uitdelen, kan ze niets doen, maar nogal wat gezelschappen lijken er ook een handje van te hebben de vertaling als sluitpost van de begroting te zien, de goeien uiteraard niet te na gesproken.

Na anderhalve maand duimendraaien en onze nieuwe keuken ontwerpen vroeg uitgeverij De Geus me gelukkig of ik zin had om een dikke roman van Karl Ove Knausgård voor ze te vertalen, en verloste me daarmee voorlopig van dat soort ergernissen. Tot november heb ik mijn handen dus vol. Door de long-covid ben ik toch ook niet meer in staat om veel te reizen of grote plannen buiten de gebaande paden te maken, dus het is wel even lekker rustig zo.

In de tussentijd heb ik nog een Noors prentenboek (Voertuigen vanbinnen en vanbuiten) vertaald voor Clavis, een fragment van het stuk Wonderwomb van Amir Gudarzi uit het Duits vertaald voor Shakespeare is Dead/Het Nieuwstedelijk, het stuk How to remain a humanist after a massacre in seventeen steps van Maya Arad vertaald voor HNT, ook uit het Duits/Engels, en de Noorse vertaling van Luk Percevals bewerking van de roman Meisje, 1983 (Liv Ullman) grondig geredigeerd voor Det Norske Teatret in Oslo. Kortom, geen tijd om me te vervelen.

Fossefestival editie 2023

In september mocht ik met een reisbeurs van het Letterenfonds een ruime week naar Oslo om het Fossefestival te bezoeken, dat daar om het jaar georganiseerd wordt door Det Norske Teatret. Niet alleen het door mij vertaalde Warm van STAN en Discordia ging daar officiëel in première, ook de nieuwe voorstelling van Vinge/Müller wilde ik niet missen. Verder o.a. een gastoptreden van Odéon Paris met hun productie van Arne Lygres Tid for glede en de Oresteia in de versie van Jon Fosse. Een bezoek aan De trilogie in regie van Luk Perceval viel helaas nét niet te combineren. Ten slotte wilde ik heel graag bijpraten met alle kennissen in de theater(schrijf)wereld daar.

Vinge/Müller stelden hun première helaas tot twee keer toe uit, zodat ik de productie uiteindelijk moest missen. Heel jammer. De recensies waren zeer lovend en de première duurde negen uur.

Warm was een feestje, niet in de laatste plaats vanwege de gezellige nazit in het theater. Fosses vertaling/bewerking van Oresteia (leunend op de vertaling van Ted Hughes) vond ik prachtig. In de voorstelling was wel flink in de tekst gesnoeid, maar gelukkig stuurde Fosse me de volgende dag op mijn verzoek de volledige tekst. Die beviel beter.

Odéons Jour de joie was ook fijn, vooral omdat ik de Noorse voorstelling van diezelfde tekst (in regie van Johannes Holmen Dahl) in 2022 briljant vond. Ik was dus aanvankelijk een tikje sceptisch jegens deze versie van Stephane Braunschweig, maar hoewel zijn regie 180 graden de andere kant op ging, was ook deze voorstelling heel, heel erg goed. Fantastisch en behoorlijk zeldzaam dat je zoiets kunt bekijken: twee uitstekende regisseurs die iets totaal verschillends doen met dezelfde tekst, met twee keer een heel ander, maar briljant resultaat. Het wordt tijd dat Arne (wereldwijd allang bekend en vertaald) ook in het Nederlandse eindelijk eens ontdekt wordt.

Naast prachtig weer, een stapel Noorse literatuur om thuis weer een paar maanden mee vooruit te kunnen en koffie-dates met de meeste mensen die ik graag weer wilde zien, had de reis nog een hoogtepuntje: eindelijk heb ik de maestro zelf ook ontmoet. Tot nu toe had ik alleen met Fosse gemaild, en voornamelijk over vertaalkwesties, telkens als ik in Oslo was zat hij weer in Wenen of elders, maar nu heb ik lekker uitgebreid koffie met hem gedronken. Hij is een bijzonder aardige man die nogal wars is van drukte en vooral van elke vorm van optreden (“de twee dingen die ik absoluut nooit wilde worden toen ik klein was: acteur en leraar”), maar in een wat rustiger omgeving een-op-een is hij een zeer aimabele gesprekspartner. Hij was ook zo attent geweest om een paar van zijn nieuwe boekjes voor me mee te nemen, compleet met persoonlijke inscriptie, waar ik verguld mee ben.

Met al die nieuwe boeken was mijn tas op de terugweg nauwelijks te tillen, maar het was een nuttige en hele fijne reis. Grote dank aan het Letterenfonds voor het mede mogelijk maken.


Nieuw boekje met stuk van Jon Fosse

Nu bij DNTB te krijgen: mijn vertaling van het toneelstuk Warm (Varm) van Jon Fosse, vertaald voor tg. STAN & Maatschappij Discordia. Hun voorstelling ging afgelopen september in première in Oslo waar ze te gast waren op het Fossefestival. De voorstelling (met Engelse boventiteling) kreeg een uitgebreide recensie in ‘Norsk Shakepearetidskrift’, de Noorse Theaterkrant onder de titel En perle – ‘Een pareltje’. Ik vertaalde het artikel even snel voor de gezelschappen, wie geïnteresseerd is vindt het hier.

Het boekje kan zoals altijd besteld worden via de website van DNTB.

In maart en april 2024 gaat Warm nog op tournee door Nederland en Vlaanderen, kijk voor data en verdere info op de website van Discordia.

DE EERSTE MAN
Ja het was zomer en
en ja

DE TWEEDE MAN
En toen kwam

DE EERSTE MAN
Iemand kwam

DE TWEEDE MAN
Zij kwam

DE EERSTE MAN
Over wie heb je het

DE TWEEDE MAN
En zij
Ja ze droeg
ja
ja een zwart badpak


Matthias de Koning, Anette Kouwenhoven en Damiaan de Schrijver in Warm. foto: Tg STAN

Jon Fosse, young adults en long-covid

Begin december 2022 kreeg ik covid. Hoewel ik aanvankelijk niet erg ziek was, ontwikkelde het zich daarna tot long-covid, wat het leven er in 2023 niet eenvoudiger op maakte. Inmiddels ben ik alweer een heel eind opgekrabbeld maar het duurt inderdaad akelig lang. Het gaat nog wel even duren voor ik weer helemaal terug in vorm ben.

Toen ik ziek werd, had ik net een opdracht aangenomen voor een boekvertaling waar haast bij was. Gelukkig kun je ook liggend vertalen. De young adult-roman Royalteen I: De Erfgenaam (Halve kongeriket 1- Arvingen) ligt inmiddels overal in de winkels. Deel II is over een maandje ook gereed voor de persklaarmaker. Voor wie geïnteresseerd is: het is natuurlijk geen hogere literatuur, maar de boeken zijn wel veel beter dan de films die Netflix ervan gemaakt heeft.

Ondertussen is Maatschappij Discordia bezig met de LIRAfonds-aanvraag voor de vertaling van weer een stuk van Fosse: Warm (Varmt). Als het allemaal een beetje lukt ga ik dat deze zomer voor hen vertalen en gaan ze er dan samen met STAN een voorstelling van maken.

Tenslotte reis ik volgende week weer eens naar Bergen om de oer-productie van Fosses nieuwste toneeltekst te zien: I svarte skogen inne, dat nu op Bergen International Festival staat. Ik heb het openingsweekend moeten laten schieten dit jaar. Dat is voor nu helaas nog wat veel van mijn gezondheid gevraagd, maar ben heel blij dat ik op een rustiger moment dit laatste Fosse-stuk toch kan gaan bekijken. Met grote dank aan de festivalorganisatie en de Noorse ambassade, die mijn reis weer sponsoren.

De Engelse titel is een letterlijke vertaling van het Noors: ‘Inside the black forest’. Ik zou het zelf meer in de richting zoeken van ‘In het diepe donkere bos’; het sprookjes-element is zeker aanwezig in de Noorse titel. De tekst vond ik zelf erg mooi en ik ben ook heel benieuwd naar de voorstelling. Bovendien is het fijn dat ik in Bergen eindelijk mijn verzameling Noorse literatuur weer verder kan aanvullen.

Te gast bij Dramatikkens Hus in Oslo

In het septembernummer van Theaterkrant (voorheen TM) staat mijn artikel over Dramatikkens Hus in Oslo, een walhalla voor (Noorse) toneelschrijvers waar we hier in Nederland alleen van kunnen dromen. In mei had ik, met financiële steun van het Letterenfonds, de eer om daar een paar weken ’translator in residence’ te zijn. Dat was ontzettend leuk en leerzaam en het gaf me ook de kans om eindelijk op m’n gemak Oslo een beetje te leren kennen – eerdere werkbezoeken waren altijd kort en volgepropt met afspraken.

Dramatikkens Hus (‘het huis van de toneeltekst’) is gehuisvest in een oude fabriek middenin Oslo, met een eigen theaterzaal. Meer over deze bijzondere plek lees je hier. Een van de sfeervolste café’s van de stad, Oslo mek, zit in hetzelfde gebouw. ’s Zomers is het op het ommuurde terras tot diep in de nacht goed toeven. Warm aanbevolen.

Naast mijn tijd in Dramatikkens Hus zag ik ook het nodige toneel, waaronder wat ik een van de beste voorstellingen ooit vind: Tid for glede, een stuk van Arne Lygre in regie van Johannes Dahl. Het kreeg de Heddaprijs voor beste regie van het seizoen. n Oslo kwamen er 26000 (!) mensen naar de voorstelling kijken. Inmiddels heeft Stéphane Braunschweig het stuk ook geregisseerd in Parijs, en speelt het in de oorspronkelijke regie zijn laatste voorstellingen voor een uitverkocht Dramaten in Stockholm. Mocht er iemand benieuwd naar zijn, ik heb een Engelse leesversie van het stuk beschikbaar.



Alweer herfst

Het was een druk half jaar. Afgelopen week heb ik mijn vertaling van Sybille Bergs Und sicher ist mit mir die Welt verschwunden (deel 4 in de Menschen mit Problemen-serie) ingeleverd bij het Vlaamse gezelschap Ensembletheater uit Antwerpen. Frau Berg, die overigens graag met hen/hun wil worden omschreven, schrijft scherp, grappig en met flink wat ironie. Het was erg leuk om me daar op te mogen storten en ik ben benieuwd hoe het er in het Nederlands uit zal gaan zien. De première is volgende maand en dan volgt een kleine tournee in Vlaanderen.

In juni was ik in Berlijn om de Duitse voorstelling te gaan bekijken, van regisseur Sebastian Nübling bij het Gorki theater. Komend seizoen terug op de speellijst en een absolute aanrader.

Festspillene i Bergen 2022

Taylor Mac (© FiB / Thor Brødreskift)

Eind mei was ik drie drukke dagen te gast op Festspillene, het jaarlijkse grote festival voor podiumkunsten in Bergen, Noorwegen. Het was de derde keer dat ik erbij was. Dat beviel opnieuw uitstekend en het regende bijna niet. Ik schreef er een artikel over voor Theaterkrant online, dat je hier kunt lezen.

Verder zijn het drukke tijden. een verslag over mijn twee weken bij Dramatikkens Hus in Oslo, voorafgaand aan mijn reis naar Bergen, volgt in de vorm van een langer artikel voor het septembernummer van Theaterkrant, dat ik de komende twee weken moet gaan schrijven.

Ondertussen moet er ook een hoop toneel vertaald worden, al is het allemaal nog wat onduidelijk hoe en wat, afhankelijk van het al dan niet toekennen van vertaalsubsidie aan de diverse opdrachtgevers. Daarover dus meer zodra het bekend is. Als het allemaal doorgaat heb ik bijna meer werk dan ik aankan tot het einde van dit jaar, en allemaal leuk werk.


Zo was het

Deze week komt er een splinternieuwe vertaling van mij uit bij De Nieuwe Toneelbibliotheek. Het gaat om een stuk van Jon Fosse uit 2020, Zo was het (Slik var det), dat in het Nederlandse taalgebied nog niet te zien of te lezen was (trouwens, tot nu toe in geen enkel taalgebieden behalve het Noors).

Dit boekje kwam een beetje anders dan anders tot stand. Het is niet zoals meestal gefinancierd door een gezelschap, dat de vertaling op dat moment zelf in productie heeft; het is er gekomen op mijn initiatief, met financiële steun van het Letterenfonds en De Nieuwe Toneelbibliotheek. Ik las vorig jaar de tekst in het Noors, vond hem erg mooi en dacht dat meer mensen hem zouden willen lezen.

Dit is in tien jaar het eerste nieuwe stuk van Fosse, die 2010 verkondigde dat hij geen toneel meer wilde schrijven. Dat lijkt nu echt voorbij: Na Zo was het heeft hij meteen nog twee stukken geschreven, waarvan er één, Sterk vind (Stevige wind), het afgelopen jaar zijn première beleefde in Oslo en onlangs ook in Berlijn. Het laatste van de drie stukken, I svarte skogen inne (Diep in het donkere bos) is ook in Noorwegen nog niet uitgebracht.

Zo was het is een avondvullende monoloog van een oude man, die aan het einde van zijn leven de balans opmaakt (die zeker niet altijd in zijn voordeel uitvalt) en zijn angst voor de naderende dood onder ogen probeert te zien. Sander Janssens schreef er vandaag over in NRC Handelsblad:

Voor de oude man in Zo was het, een nieuw toneelstuk van Jon Fosse, bestaat de toekomst hooguit uit het ophalen van meer herinneringen aan het verleden. Die constatering is wreed maar noodzakelijk. […] Trefzeker vertaalt Fosse grote existentiële thema’s als ouderdom en de poging je daarmee te verzoenen, naar de banaliteit van het leven van een broze, eenzame man. Met horten en stoten en goeie tegenzin, incasseert hij zijn ouderdom.’
(NRC 15/12/21)

Het boekje kun je bestellen voor €12,50 op de website van De Nieuwe Toneelbibliotheek, of bij elke goede boekhandel in Nederland en Vlaanderen.

College toneelteksten vertalen

Op 14 september gaf ik een lezing bij het Expertisecentrum Literair Vertalen (ELV) over het vertalen van toneelteksten. In eerste instantie bedoeld als inleidend college voor de deelnemers van de cursus toneelvertalen Nederlands-Frans, maar ook het eerste in een reeks ‘expertlezingen’ ter ere van het twintigjarig bestaan van het ELV deze herfst over allerlei vertaal-gerelateerde onderwerpen. Nu alle colleges uit de reeks zijn gegeven, zijn ze deze week online gezet op de website van het ELV en nu dus voor iedereen toegankelijk.

Ik vond het erg leuk om te doen en ben best ondanks de verkoudheid waar ik onder leed tevreden met het resultaat. Via deze link kun je de hele reeks bekijken op de site van het ELV. Andere sprekers waren o.a. Rokus Hofstede, Yra van Dijk en Abdelkader Benali.